Ryokan - Liefdes gedichten

Liefdes gedichten tussen Ryokan en Teishin Ryokan (1758-1831) leefde een zeer eenvoudig en bescheiden leven. Hij trok zich na transmissie verkregen te hebben terug in het bos, als bedelmonnik. Was geliefd bij de dorpelingen. Hield van rijstwijn, dansen... en op achtenzestigjarige leeftijd werd hij nog verliefd.  Was jij het werkelijk Die ik zag, Of is deze vreugde Die ik nog steeds voel Alleen maar een droom?   Teishin In deze droomwereld Doezelen we En praten over dromen Droom, droom verder, Zoveel als je wilt.   Ryokan Met jou hier Zou ik kunnen blijven Voor ontelbare dagen en tranen, Stil als de heldere maan, Waar we samen naar keken.   Teishin Als je hart Onveranderd blijft, Dan zullen we verbonden zijn, Nauw als een eindeloze wijnrank Voor eeuwen en eeuwen. Ryokan Nadat Teishin hem blijkbaar een tijdje niet bezocht had. Schreef hij: Ben je me vergeten Of de weg hierheen kwijt? Nu wacht ik op je De hele dag, elke dag. Maar je verschijnt niet.   Ryokan De maan, daar ben ik zeker van, Schijnt stralend Hoog boven de bergen, Maar donkere wolken Verbergen de piek in duisternis.   Teishin Je moet opstijgen boven de donkere wolken die de bergtop bedekken. Op welke andere manier zou je ooit de schittering kunnen zien.   Ryokan Blijkbaar hebben ze elkaar toen ook weer een tijd niet gezien, maar toen Ryokan stierf was Teisshin aanwezig. Op Ryokan´s sterfbed: `Wanneer, wanneer?` Zuchtte ik. Zij waar ik naar verlangde Is eindelijk gekomen; Nu, met haar, Heb ik alles wat ik nodig heb.   Ryokan Tegen ons kloosterlingen wordt gezegd “Overwin het domein Van leven en dood.” Toch kan ik niet het verdriet verdragen Over ons afscheid.   Teishin Overal waar je kijkt Rode bladeren, dwarrelend. Eén voor één, Bovenkant en onderkant.   Ryokan Ryokan’s laatste woorden: Mijn erfenis Wat zal het zijn? Bloemen in het voorjaar, De koekoek in de zomer En de rode esdoorn Van de herfst…